Puisi

Au Lecteur

La sottise, l’erreur, le péché, la lésine,
Occupent nos esprits et travaillent nos corps,
Et nous alimentons nos aimables remords,
Comme les mendiants nourrissent leur vermine.

Nos péchés sont têtus, nos repentirs sont lâches ;
Nous nous faisons payer grassement nos aveux,
Et nous rentrons gaiement dans le chemin bourbeux,
Croyant par de vils pleurs laver toutes nos taches.

Sur l’oreiller du mal c’est Satan Trismégiste
Qui berce longuement notre esprit enchanté,
Et le riche métal de notre volonté
Et tout vaporisé par ce savant chimiste.

C’est le Diable qui tient les fils qui nous remuent !
Aux objets répugnants nous trouvons des appas ;
Chaque jour vers l4enfer nous descendons d’un pas,
Sans horreur, à travers des ténèbres qui puent.

Ainsi qu’un débauché pauvre qui baise en mange
Le sein martyrisé d’une antique catin,
Nous volons au passage un plaisir clandestin
Que nous pressons bien fort comme une vielle orange.

Serré, fourmillant, comme un million d’helminthes,
Dans nos cerveaux ribote un peuple de Démons,
Et, quand nous respirons, la Mort dans nos poumons
Descend, fleuve invisible, avec de sourdes plaintes.

Si le viol, le poison, le poignard, l’incendie,
N’ont pas encore brodé des leurs plaisants dessins
Le canevas banal de nos piteux destins,
C’est que notre âme, hélas ! n’est pas assez hardie.

Mais, parmi les chacals, les panthères, les lices,
Les singes, les scorpions, les vautours, les serpents,
Les monstres glapissants, hurlants, grognants, rampants,
Dans la ménagerie infâme de nos vices.

Il est un plus laid, plus méchant, plus immonde !
Quoiqu’il ne pousse ni grands gestes ni grands cris,
Il ferait volontiers de la terre un débris
Et dans un bâillement avalerait le monde ;

C’est l’Ennui ! – l’œil chargé d’un pleur involontaire,
Il rêve d’échafaudes en fumant son houka
Tu le connais, lecteur, ce monstre délicat,
-- Hypocrite lecteur, - mon semblable, - mon frère !


Kepada Pembaca

Kedunguan, kesalahan, dosa dan kekikiran,
Menghuni jiwa kita dan menggeluti raga kita,
Dan menjadikannya santapan penyesalan halus kita,
Seperti pengemis memberi makan kaum terhina mereka.
Dosa-dosa kita pembandel, ketobatan kita pengecut ;
Kita bayar sendiri dengan mahalnya pengakuan kita,
Dan kita pulang dengan girang di lorong berlumpur
Percaya dengan tangis pura-pura bisa menghapus dosa.
Di telinga keburukan adalah Setan Trismegis
Yang melobang lama lama jiwa senang kita,
Dan logam adi kemauan kita
Dan semua diuapkan oleh ahli kimia ini.
Adalah iblis pemegang talikendali kita!
Pada benda-benda menjijikkan kita temukan daya tarik ;
Tiap hari tiap tapak kita turun ke Neraka,
Tanpa takut melalui kegelapan bau busuk.
Demikian serupa sorang miskin senggama dan makan
Payudara korban dari pelacur tua,
Kita mau sambil lalu kenikmatan selingkuh
Yang kita peras sekeras-kerasnya bak jeruk rapuh.
Berdesakan, berkerumunan, bak sejuta ulat-jahat,
Dalam otak kita gentayangan gerombolan Iblis,
Dan, saat kita menarik nafas, Kematian di ruang jantung,
Turunlah, sungai siluman, dengan gerutu menulikan.
Jika perkosaan, racun, belati, kebakaran,
Belum lagi dihias oleh gambaran mereka yang menyenangkan
Kain setramin biasa nasib kita yang menyedihkan
Hal itu karena jiwa kita, aduhai! Tak cukup tangguh.
Tetapi di antara para serigala, macan tutul, ajing buruan,
Monyet, kalajengking, gagak, ular,
Raksasa melengking-lengking, berteriak-teriak, merangkak,
Dalam kandang memalukan sifat-sifat buruk kita,
Ada satu yang lebih jelek, lebih jahat, lebih kejam-keji!
Meski ia tak mendorong tindakan kasar pun tidak teriak keras,
Ia hanya menjadikan tanah debu
Dan dengan sekali penguapan kan menelan dunia ;
Itulah Kejenuh-jengkelan! – mata menanggung tangisan terpaksa,
Ia mimpikan panggung tiang-gantungan sembari hisap houka.
Dikau mengenalnya, pembaca, raksasa peka ini,
-- Pembaca munafik, -- se sama ku, -- saudara ku!